Skibiński Zdzisław (1895–1947), lekarz ftyzjatra, profesor Uniw. Wrocł. Ur.7 I w Radłowie w pow. brzeskim, był synem Zdzisława i Bogumiły z Wurmów.
S. ukończył w r. 1913 gimnazjum w Rzeszowie i t. r. rozpoczął studia na Wydz. Lekarskim UJ. Po wybuchu pierwszej wojny światowej wstąpił we wrześniu 1914 do polskiego Legionu Wschodniego; po jego rozwiązaniu został wcielony do armii austro-węgierskiej. W r. 1915 na froncie karpackim był dwukrotnie ranny, co spowodowało czasowy niedowład kończyn dolnych i wywiązanie się gruźlicy kręgosłupa. Zwolniony z wojska, S. mimo choroby kontynuował studia lekarskie na UJ; równocześnie pracował jako demonstrator w Zakładzie Anatomii Opisowej u Kazimierza Kostaneckiego (1918–21), następnie jako prosektor w Zakładzie Medycyny Sądowej u Leona Wachholza. W r. 1918 na konkursie ogłoszonym przez Wydz. Lekarski UJ zdobył dwie pierwsze nagrody za prace: Dzieje studiów anatomicznych w Polsce (w części opublikowana w: „Arch. Hist. i Filoz. Med.” 1924 nr 2, 3/4, 1925 nr 1, 1929 nr 2) i Asymetria w budowie ciała ludzkiego: uszy (nie opublikowana). Od r. 1922 mieszkał w Zakopanem, lecząc się w Sanatorium Polskiego Czerwonego Krzyża, gdzie równocześnie pracował jako asystent i przygotowywał się do końcowych egzaminów. Po otrzymaniu 21 VI 1928 dyplomu doktora wszech nauk lekarskich został tam ordynatorem i zorganizował pracownię chemiczno-bakteriologiczną dla badań nad gruźlicą. W r. 1933 dzięki rocznemu stypendium Międzynarodowego Czerwonego Krzyża uzyskał specjalizację z ftyzjatrii w Instytucie Benita Mussoliniego (obecnie Carla Forlaniniego) w Rzymie. Odrzucił propozycję objęcia tam katedry i powrócił do zakopiańskiej pracowni, gdzie kontynuował badania nad patogenezą i leczeniem gruźlicy, m. in. nad występowaniem alergii w gruźlicy i jej związkiem z hormonalną równowagą ustroju oraz nad fizjologią odmy sztucznej i chirurgicznym leczeniem gruźlicy płuc. Wykształcił wielu specjalistów, m.in. późniejszych profesorów Witolda Zahorskiego i Bogusława Kożusznika. Opublikował ok. 40 prac, głównie na łamach „Polskiej Gazety Lekarskiej” i „Gruźlicy”. Został redaktorem tych czasopism w r. 1939, gdy przeniósł się do Otwocka i objął stanowisko wicedyrektora Sanatorium m. stoł. Warszawy. Pracował w nim również podczas okupacji niemieckiej.
W r. 1944 S. udał się do uwolnionego od Niemców Lublina. Tu w r. akad. 1944/5 prowadził wykłady zlecone z ftyzjatrii na Uniw. Marii Curie-Skłodowskiej (UMCS) i zorganizował opiekę zdrowotną nad jego studentami. Utworzył i przez rok bezinteresownie prowadził stację wassermanowską na użytek wojska oraz był konsultantem do spraw gruźlicy w szpitalach wojskowych. Jako szef sekcji sanitarno-lekarskiej Komitetu Pomocy Warszawie i Ofiarom Wojny zorganizował szpital dla rannych cywilnych w Otwocku i szpital zakaźny w Rembertowie.
Dn. 9 III 1945 habilitował się na UMCS na podstawie rozprawy Jady gruźlicze i ich działanie na organizm (W. 1939), w listopadzie t. r. przeniósł się do Wrocławia, gdzie zorganizował pierwszą w Polsce Klinikę Ftyzjatrii i został jej kierownikiem. Dn. 9 X 1946 otrzymał tytuł profesora nadzwycz. Utworzył wówczas i objął katedrę ftyzjatrii na Wydz. Lekarskim Uniw. Wrocł.
S. jako specjalista z ftyzjatrii, znający przy tym języki włoski, francuski i niemiecki, często reprezentował polską medycynę za granicą, m. in. na Międzynarodowych Zjazdach Przeciwgruźliczych: w Hadze (1932), gdzie po wygłoszeniu wysoko ocenionego referatu O stosunku odporności do oporności w gruźlicy płuc („Pol. Gaz. Lek.” 1933 nr 3) wybrano go na honorowego członka Międzynarodowego Związku Przeciwgruźliczego. Przedstawiał też referaty na Międzynarodowych Zjazdach Przeciwgruźliczych w Warszawie (1934) i Lizbonie (1937). Zorganizował pierwszy po wojnie Zjazd Przeciwgruźliczy we Wrocławiu (wrzesień 1947), wykorzystując doświadczenia z pobytu w Szwecji (1946), gdzie zaznajamiał się z organizacją zwalczania gruźlicy. S., całe życie zmagający się z chorobą, poruszający zawsze o lasce, był dla chorych przykładem siły woli. Przyjaźnił się z wielu przebywającymi w Zakopanem pisarzami i artystami, m. in. Stanisławem Ignacym Witkiewiczem, który go wielokrotnie portretował. S. zmarł 14 XI 1947 we Wrocławiu i tam został pochowany. Jego imieniem nazwano stworzoną przez niego pracownię analityczną w Zakopanem.
Z małżeństwa z Jadwigą z Niedźwiedzkich (1897–1969), lekarzem ftyzjatrą, ordynatorem sanatorium «Warszawianka» w Zakopanem, S. dzieci nie miał.
Portret S-a przez S. I. Witkiewicza z r. 1935 (reprod. w: Jakimowicz J., Witkacy malarz, W. 1985, ilustr. nr 200); – Słownik biograficzny polskich nauk medycznych XX wieku, W. 1995 I z. 3; Uczeni wrocławscy 1945–1979, Wr. 1980 s. 201–2; Akademia Medyczna w Lublinie w XX-lecie Polski Ludowej 1944–1964, L. 1964; Dziesięć lat Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, L. 1954 s. 102; Talewski R., 80 lat medycyny w Zakopanem, Wr. 1957 (bibliogr., fot.); tenże, Początki i rozwój zakopiańskiej medycyny, Wr. 1971 (fot.); tenże, Portrety zakopiańskich lekarzy, Zakopane 1985 (fot.); Uniwersytet Wrocławski w latach 1945–1955, Wr. 1959 I 205–6, 232, II 7, 101, 464 (częściowa bibliogr.); – „Gruźlica” 1947 nr 34 s. 227–34 (wspomnienie pośmiertne W. Jaroszewicz, bibliogr., fot.); „Pol. Tyg. Lek.” 1948 nr 45 s. 1329–31 (wspomnienie T. Garbińskiego. fot.); – Arch. UJ: sygn. WL II 68, WL II 516.
Karol Sosnowski